احقاف: 3
ما آسمان‌ها و زمین و آنچه را در میان آن دو هست جز به حق و تا مدتى معین نیافریدیم در بسیارى از آیات بیان شده است که هر چه در این جهان هست اجلى دارد
اجل یعنى مدت معین؛ و دربارهِ انسان، یعنى مدت مقرر شده براى زندگى او. از این رو به مرگ اجل مى‌گویند که بر دو قسم است: اجل معلق و مبهم؛ اجل مسمّى و حتمی، که در نزد خدا معین است و عبارت است از پایان استعداد جسم براى بقا؛ اما اجل معلق مشروط به چیزى است که اگر آن چیز تحقق یابد، اجل در آن زمان فرا مى‌رسد. قرآن در این باره مى‌فرماید: ایمان به دعوت انبیا و عمل به برنامه‌هاى آن‌ها جلوى اجل معلق را مى‌گیرد و سبب ادامه یافتن زندگى انسان تا اجل مسمّى مى‌شود
امام صادق فرمودند: گاهى انسان گناه مى‌کند و از اعمال نیکى همچون نماز شب بازمى‌ماند آن گاه گفتند: بدانید که کار بد در فناى انسان از کارد در گوشت سریع‌تر اثر مى‌کند
در روایت دیگرى از امام باقر آمده است: <نیکوکارى و انفاق پنهانى فقر را برطرف و عمر را افزون مى‌کند و مانع هفتاد گونه مرگ و میر بد مى‌شود.> پس این که در روایات فراوانى آمده است که انفاق یا صلهِ رحم عمر را طولانى و بلاها را برطرف مى‌کند بدین معناست که اجل معلق را مانع مى‌شود
